Als de tekening klaar is ziet Megan dat het eigenlijk wel begrijpelijk is dat ze zich vaak rot voelt. Ze is geen rotkind, maar haar gedrag en gevoel houden verband met haar omstandigheden.
Transferium is een bovenschoolse voorziening voor leerlingen die (tijdelijk) niet kunnen functioneren op een reguliere school voor voortgezet onderwijs. Samen met de school van herkomst, de leerling, ouders en betrokken hulpverlening zoeken we uit welk onderwijs passend is en welke hulp of ondersteuning nodig is, om de schoolcarrière van de leerling tot een succes te maken.
De veertienjarige Megan trekt zich van niemand nog iets aan, ze is boos en wil nog maar één ding: een eigen kindje om voor te zorgen. Ze hoort al jaren dat zij ‘anders’ is dan anderen, ze luistert niet, doet haar best niet, gaat altijd in discussie en is snel boos en agressief. Ze heeft dan ook al heel wat voor haar kiezen gekregen. Megan en haar broertje staan onder toezicht van jeugdbescherming en hebben een jeugd vol traumatische ervaringen. Haar moeder heeft haar twee kinderen bij haar moeder en stiefvader ondergebracht, waar de ruzies behoorlijk hoog oplopen. Megan zegt dat stiefopa haar heeft misbruikt en wil er niet meer wonen. Ze wil bij moeder wonen, maar die vertrekt om de haverklap naar het buitenland.
Als Megan de eerste keert binnenkomt ben ik net begonnen om een huis te tekenen. Stuurs kijkt ze naar het grote witte vel papier. ‘Ik wil graag met deze tekening kijken hoe het met je gaat en er achter komen hoe dat komt.’ zeg ik. ‘Want het gaat niet zo lekker met jou op school, toch?’ Megan vertelt dat ze het moeilijk vindt om zich te concentreren en er niet tegen kan als er iets op school niet duidelijk is. Ze raakt dan snel geïrriteerd en dat leidt nog wel eens tot ruzie met de leerkracht.
Bij het huis schrijven we de namen van moeder, oma en stiefopa. Megan vertelt dat ze al heel lang van haar moeder naar haar oma en stiefopa pendelt, waar het instabiel en onveilig is voor haar. Dat schrijf ik in de tekening. Een wolkje staat voor levenservaringen. Iedereen maakt leuke en minder leuke dingen mee. ‘Er zijn inderdaad plussen en minnen, maar wel heel veel minnen.’ zegt Megan. De ervaringen schrijven we in het wolkje. Het is een zware wolk die boven Megan hangt.
‘Klopt het dat je vaak niet weet wat er gaat gebeuren en dat je daar heel onrustig van wordt?’ vraag ik. Megan beaamt dat en we schrijven samen:
Ik heb nergens grip op
Anderen bepalen alles
De wereld is onbetrouwbaar
We hebben nu essentiële factoren op tafel en ik vertel aan Megan: “Alles wat we nu getekend hebben neem je mee naar elke gebeurtenis of situatie en dat zien we terug op vijf gebieden: denken, motivatie, gedrag, emoties, fysiek. Die vijf gebieden gaan we samen invullen.”
Ik ben verrast hoe goed Megan de tekening verder kan invullen en hoe goed haar zelfreflectie is. Ze benoemt emoties zoals spanning, angst en boosheid en ziet welk gedrag zich dat bij haar oproept, zoals opstandigheid, schelden, mopperen en niet willen werken op school. Zo brengen we stapje voor stapje orde aan in de brij. Als de tekening klaar is ziet Megan dat het eigenlijk wel begrijpelijk is dat ze zich vaak rot voelt. Ze is geen rotkind, maar haar gedrag en gevoel houden verband met haar omstandigheden.
We praten over een recent incident tussen Megan en haar juf. Megan was ontploft in de klas. ‘De juf wist niet precies welk schoolwerk ik moest maken, nou, daar kan ik echt niet tegen hè?’ Megan slaat de spijker op z’n kop. ‘Precies, er is al genoeg onduidelijk in jouw leven en je wilt van ons duidelijk weten wat je moet doen.’ reageer ik. ‘Ja, want dan kan ik gewoon werken.’
De namen zijn om privacyredenen gefingeerd.
